Çalışma hayatıma döndüğümde bebeğime kimin bakacağını aslında daha hamileyken belirlemek isterdim. Gerçi ben bu konuda şanslı olanlardanım.Eşimin akrabasının ikiz bebeklerine bakan ve bebekleri çok seven bir teyzemiz oldu. Kocamanla bakıcı kişisinden neleri beklediğimi az çok belirlemiştik ve bunları açık bir şekilde bakıcı teyzemizle paylaştık.Benim için en en önemlisi severek ve isteyerek evimize gelmesiydi.İsteyerek bakmalıydı kızıma.Bir de kızımın ihtiyaçlarının, kendi ihtiyaçlarından önce olduğunun bilincinde olmasıydı .İşime döndüğümde bebebeğim minnacıktı.Süt yeterince gelmiyordu.Ara ara mama takviyesi yapmamız gerekti. Bu dönemde biberon temizliği (hep önemli tabi)popo temizliği uyku düzeni ve bi dolu şey hepsi birden üstüme üstüme geldi. Her şeyi planlamış olsak bile, çalışmaya başladıktan sonra planları ve düzenlemeleri değiştirmem gerektiği zamanlar da oldu hala da oluyor.Çalışmaya başladıktan sonra bu değişimleri yaşarken yetersizlik hissinin engellenmesi gerekiyor bence.Çünkü bazen bir noktada artık yetemediğini düşünebiliyosun.Çevrenin de destek olması şart.Çalışmayan anne'' iyi ''çalışan anne ''kötü ''diye bir kavramı kabul edemiyorum. Çalışan ve çalışmayan anneler anneliği farklı yaşayabilir belki.Bebekleri de elbet buna göre şekillenebilir.Ama bu çalışan annelerin yetiştirdiği çocukların eksik huzursuz , mutsuz olacak diye bir kaide yok.Böyle bir bilimsel veri de yok:) Bakıcı konusu tam da bu anda büyük önem taşıyor.Evet evde değilim fizyolojık bakımları yanında psikolojık olarakta o anda kızımın yanında olamıyorum.Pınar Altuğ gibi kızımı her istediğimde yanıma da aldıramıyorum :) Kızım büyüdükçe psikolojısininde desteklenmesi sevgi ile büyümesi önemli . Kafamda böyle bir sürü soruyla dolaşırken bir taraftan da evin fizyolojık ihtiyaçları gözüme batar oldu.Yani eve temizlik için yardımcımız geliyor fakat kız sürekli yerlerde.Bir zaman sonra Bebeğim ,(ki bu büyük, kocaman bir alan hayatımda ) evim (daha çok bebeğim için temiz huzurlu güvenli konforlu olması ), Kocam kendim ,ailem, işim ,arkadaşlarım derken hayatın içinde “mükemmel” olan hiç bir şey olmadığına ve buna anneliğin de dahil olduğuna inanmaya başladım:) Bunun yanı sıra kızımın da mükemmel bir anneden çok “yeterince iyi” bir anneye ihtiyacı var bence. Çevremde ailemde çalışan anne olduğu için kendini yetersiz hissedip çocuğunu ilgiye, hediyeye, toleransa, gezmelere boğan bir sürü anne var. Oysa ki büyürken hepimizin olduğu gibi bebeklerinde yeterince olana ihtiyacı var ne eksik ne fazla :)
